Stapvoets fiets ik over de bevroren klinkers. Mijn handschoenen liggen nog op het aanrecht, ik voel mijn vingers niet meer. Ik speur de straatnaambordjes af. Het moet hier ergens zijn. Mijn voeten zijn ook koud. En mijn benen. Dan zie ik de juiste naam in witte letters op het blauwe bordje en parkeer ik mijn fiets. Ik ben vijf minuten te vroeg. Geeft me wat tijd om door de straat te wandelen. Er gebeurt niet veel. Klokslag drie uur sta ik voor mijn misschien wel toekomstige trap naar mijn misschien wel toekomstige voordeur. Dit is huis vijf van mijn huizenjacht. Ik ijsbeer het paadje op en neer om warm te blijven. Speur de straat af naar een makelaargelijkend figuur. Inmiddels herken ik ze van ver. Maar er is niemand. Na tien minuten gaat mijn telefoon. Dat hij iets later is. “Meen je niet” klappertand ik terug. Tip 1: kom op tijd. Altijd. En als het -5 is, kom dan vroeger en zet de kachel lekker aan. Maar laat me niet wachten. Ik word daar chagrijnig van en dat koopt niet zo lekker.
Met een grote glimlach komt de, inderdaad weer overduidelijk, makelaarman op me af lopen. Hij geeft geen hand, maar slaat tegen mijn arm alsof hij zijn beste vriend in de kroeg tegenkomt. “Sorry joh, sorry”. Ik zet een stapje naar achter. “Wachten we nog op iemand” vraagt hij terwijl hij demonstratief om zich heen kijkt. “Ik niet, jij?” Zijn gemaakte lach buldert door de straat. Hij kijkt teleurgesteld. “Dan gaan we maar he?” Ik volg hem en zijn leren manbag de trap op, naar boven. De treden zijn afgebrokkeld en de portiek ruikt naar hond. Een natte. Ik ben benieuwd.
We lopen de lange gang door naar de woonkamer. Hij gaat in het midden staan en doet zijn handen in zijn zij. “Zo. Dit is het.” Er is niks mis mee. Prima woonkamer, veel licht, leuk uitzicht over een drukke straat. “Nou. Hier woont dus een stel nu en, tja, zij is zwanger, zo gaat dat en tja, dan veranderen je woonwensen, zo gaat dat en tja, je wil je kind natuurlijk lekker rondjes laten rennen in een grote tuin en dat heb je hier niet op zijn bovenwoning en tja, zodoende dus.” Tip 2: stel vragen. Bijvoorbeeld met wie ik er wil gaan wonen. Met mijn kind, namelijk, in mijn geval. Is handig om te weten voordat je het huis volledig kindonvriendelijk verklaart. “Ja, ik snap het. Mag ik de keuken zien?”
We lopen dezelfde gang door als net en slaan rechtsaf naar een kleine, maar nette keuken. Achter de keuken zit een washok. En dan ook echt een hok. Betonnen muren en betonnen vloer. Maar goed, dat is op te lossen. De keuken kijkt uit op een andere straat. De straat waar niets gebeurt. De makelaarman zegt niets. Leunt een beetje tegen het aanrecht, kijkt naar buiten. “En boven?” De vloerbedekking op de trap is oud, goedkoop en stuk. “Zonde” merk ik hardop op. “Ja, joh, ach zo gaat dat, heb je zo vervangen joh.” De bovenverdieping heeft drie slaapkamers en allerlei verborgen nisjes en inbouwkasten. De verdieping is verrassend groot. De eerste slaapkamer is eigenlijk meer een wasophangkamertje. Dezelfde oude, vieze vloerbedekking met gaten. Ik zeg maar niets. Op de muren zit zachtgeel behang met een klein bloemetje. Bij het kozijn laat het wat los. Ik til het behangflapje op. Er verschijnt een gat van zo’n vijf centimeter in de buitenmuur. Daarnaast een kier. “Je moet er wel rekening mee houden, met zo’n oud huis dat je wat onderhoud hebt hoor, zo gaat dat.'” “Waarom zit er een gat in de muur?” “Ventilatie.” Tip 3: lul niet. Ik zie er misschien poezelig uit met mijn roze lipgloss en rougewangetjes en, klopt: ik doe niet op regelmatige basis een bouwkundige keuring, maar ik ben niet dom.
“O, tuurlijk” speel ik het spelletje mee. Ik probeer een raampje open te maken, zodat ik de kozijnen wat beter kan zien. Het zit dichtgeverfd. “Ja ik zei net al, onderhoud, dat heb je met zo’n huis hoor, zo gaat dat. Die kozijnen staan wel op het lijstje.” “Wanneer zijn ze voor het laatst geschilderd dan?” Hij kijkt me aan, glimlacht en antwoordt dat hij dat niet weet. Dat moet hij navragen. Tip 4: lees je in. Dit is geen acracadabravraag. Ook niet van mij. Ik zou ook kunnen vragen naar de ketel, het dak, kruipruimtes, zwam, asbest. Enzo. Echt. “Kom, ik laat je de andere slaapkamers zien.” Hij raakt verveeld. Hij hangt wat rond in de gang en bekijkt dingen op zijn telefoon terwijl ik mezelf probeer voor te stellen in dat wat nu een rokerige muziekkamer is. Al Pacino richt een machinegeweer op me vanaf een vergeelde poster. “Ik heb het opgezocht. Die kozijnen. Kost tienduizend euro. Ze zijn ook verrot namelijk. ” “Ok. Dank je.” Ik loop terug naar de eerste slaapkamer. Het bad met gouden pootjes hielp niet. “Er is ook nog een vliering. Zolder. Kom. Ik laat het je zien.” Hij opent het luik in het plafond en trekt de gammelste vlieringtrap die ik in mijn leven heb gezien naar beneden. Ik schop mijn pumps uit en wankel naar boven. Er is een raam zonder glas. Het is immens groot. Ik gok dat er 64000 spinnen wonen. “Ik hoef denk ik geen vlieringzolder” zucht ik als ik naar beneden probeer te komen. Hij kijkt geamuseerd. “Je moet wel echt goed informatie inwinnen hoor. Het is een grote stap, een huis kopen. Je zit met die kozijnen. Daar moet je ook rekening mee houden in je financiering.” Demonstratief kijk ik naar de hand op mijn arm. Hij haalt hem weg. “Kom, ik laat je wat huizen zien in een wat lagere prijsklasse met minder onderhoud.” Tip 5 t/m 7: onderschat me niet, doe geen aannames, raak me niet aan. Ik hou niet van tijd verdoen. Dat ik hier sta betekent dat het past binnen budget óf dat ik denk dat ik er zoveel af onderhandel dat het past binnen budget. Geloof me, dat kan ik. En either way: ik kan het dus betalen. En: ik weet wat ik aan het doen ben. Een huis kopen is anders dan schoenen kopen. Check. Verder: leg geen hand op mijn arm om je vast goed bedoelde, maar veel te kleinerende vaderlijke toespraak kracht bij te zetten. Bespaar me de toespraak ook vooral. Raak je potentiële koopsterinnen verder gewoon niet aan, nooit.
“Wat vind je er van” vraagt hij, inmiddels weer in de woonkamer. “Dit is het niet. Volgens mij vind je het zelf ook niets.” Hij lacht. “Ik heb nog een leuke benedenwoning met een prachtige tuin.” Hij laat een foto zien. Prachtige tuin. “Mooi. Maar ik wil niet zo’n grote tuin. Dan moet ik met plantjes en bladluis in de weer, dat is niets voor mij.” “Ah wel joh! Leuk joh! Daar wen je vanzelf aan, zo gaat dat.” Tip 8: ik bepaal zelf wel of iets bij me past of niet. Vertel me niet dat ik heus wel ga onkruid wieden in een 13 meter diepe tuin. Dat gebeurt namelijk niet. Ik ken mezelf beter dan jij me kent, geloof me.
En zo was ook huis vijf geen succes. Ik bedankte de makelaarman al wist ik niet zo goed waarvoor, pakte mijn fiets en besloot mezelf te trakteren op een hele grote kop chocolademelk met slagroom. Nooit meer iets van de beste man gehoord. Hij ook niet van mij, trouwens. Tip 9: bel me eens na een bezichtiging. Verder geen commentaar, spreekt voor zich.
Huis elf was uiteindelijk liefde op het eerste gezicht. Inmiddels vier maanden zoeken, bellen, regelen, voorbehouden en onderhandelen verder, lijkt het er serieus op dat ik eigenaresse ben van een ontzettend fijn appartement. Maar de weg er naar toe was hobbelig. En ik ben er nog niet.
Ik zocht geen huis. Ik zocht een nieuw thuis. En ik heb in mijn zoektocht helaas maar heel weinig mensen ontmoet die dat begrepen.
Beste Minke,
Ik hoop voor jou – en voor mij – dat de ervaring met deze ‘makelaar-man’ niet jouw beeld over de ‘man’ in zijn geheel negatief beïnvloedt.
Voorts herken ik enige zaken heel goed. Ook andersom, hoe raar ook. Omdat ik man ben, gaat men er vaak van uit dat ik verstand heb van fietsen repareren, van bouwkunde, van huisschilderkunsten en natuurlijk van computers. Nou, ik zal je zeggen: neen dus. Maar, omdat ik een man ben, kan ik soms aardig de schijn ophouden.
Verder, heel leuke stijl van schrijven.
Dank voor je compliment en geen zorgen: ik denk dat ik een prima & positief beeld heb van mannen in het algemeen. Voor zover dat kan. De mantypes lopen nogal uiteen :).
Minke, je hebt het geweldig gedaan! Ik ken je niet, dat weet je, maar ik volg je nog regelmatig hoor.
Jij komt er wel met je kleine meid…en geloof me, ik weet waar ik over praat.
Liefs M.
Dank je, Mir! Lief!
Geweldig! Veel geluk in je nieuwe woning!
Dank je!
Dammit Minke, hoe krijg je het toch telkens voor elkaar om dingen zo treffend te beschrijven. Het is dat ik vanochtend toch echt wakker werd als man, maar los daarvan voelde ik me tijdens het lezen even alsof ik in jouw schoenen stond.
Oh ja: driedubbel kudo’s voor dit doen zonder aankoopmakelaar. Been there, done that, met net zoveel praktijkervaring als jij, en it ain’t goddamn easy. Dat dus.
Dank je Geert. En ik heb bij huis 11 wel een aankoopmakelaar ingeschakeld hoor. Maar in eerste instantie inderdaad zelf op zoek en gekeken. En idd, geen slap hapje dat huizengedoe :).
Ik had het ook over de zoektocht, ik neem ook aan dat huis 11 jouw nieuwe thuis wordt dan ;-) In dat geval gelden de driedubbele kudo’s nog steeds :-)
Beste Minke,
Wat – helaas – een herkenbaar verhaal!! Zelfs ik als Mevrouw de Aankoopmakelaar erger mij hier aan ;-) => te laat komen, niet inlezen, denken voor mijn klant…. Onvoorstelbaar….. En het zou maar je verkopend makelaar zijn die zo over jouw huis praat…… Ik heb ooit een stukje geschreven voor http://www.foutehuizen.nl met als titel foute makelaars ;-) strekking: nagenoeg hetzelfde.
Wel heerlijk dat jij jouw droomhuis inmiddels hebt gevonden, top, en geniet er zeker van!!
Hartelijke groet van een vrouwelijke aankoopmakelaar ;-)
Ik heb dit stukje ( met genoegen ) gelezen. Jammer dat het in de praktijk inderdaad zo gaat. En goed geschreven, en goed gehandeld Chapeau !!!
Wat jammer dat dit echt gebeurd is. Toen ik het las, dacht ik dat het gewoon een verzonnen verhaal was. Een goed geschreven, humoristisch en aansprekend verhaal. Over hoe het 8 jaar geleden in de makelaardij ging.
Maar nu ik alles gelezen heb, blijkt dus dat dit recentelijk plaats heeft gevonden. Bijzonder dat deze makelaar nog niet failliet is. Het is natuurlijk een schande dat je zo met je klanten om gaat, maar in de goede tijden kon je er nog mee weg komen ook. In de huidige markt wordt dit gelijk afgestraft, zoals ook uit dit stuk blijkt. Deze makelaar zal dus minder en minder gaan verkopen en wellicht het loodje gaan leggen. Er is immers veel keuze en je moet dan wel razend verliefd op een woning zijn, wil je deze van zo’n makelaar kopen…
Gelukkig ben ik het levende bewijs dat het ook anders kan. :-) En eigenlijk ben ik blij dat anderen op deze manier zaken doen. Is dan weer goed voor ons marktaandeel.
Veel woonplezier in jouw gevonden droomwoning!
Les voor de maklaar:
Kom op tijd, geen speld tussen te krijgen. Hoe lang duurde de vorige bezichtiging, wilde de vorige klanten per see nog even onder het vloerluik kijken wat met geen mogelijkheid open te krijgen was. Geen parkeerplek? Allemaal smoesjes, gewoon een halfuur frictie tijd inbouwen tussen twee afspraken, kost de makelaar maar 4 uur wachttijd per dag en kan ie zich ten minste goed voorbereiden (?). En als mensen niet snappen dat n bezichtiging na een half uur gedaan moet zijn, laat je ze gewoon alleen achter of maak n tweede afspraak, heel praktisch, want de nieuwe bezichtigingsklanten zijn altijd stipt op tijd. He, niet komen opdagen? Nee dat kan toch niet, dat bestaat echt niet.
Een hand geven ter begroeting? Wel nee joh, ff joviaal tegen de schouder slaan natuurlijk, dat doen makelaars allemaal, makelaars zijn geen handengevers. Nee stel je voor. Ik zie makelaars nooit n hand geven. Elk ander beroep wel, maar maklaars doen dat niet, dat is ouderwets stijf. Ook onder elkaar doen ze dat niet. Als het koud is buiten, en je hebt handschoenen aan, tja dan doen andere dat ook wel s niet (geen hand geven). Of is het misschien juist andersom; Die kleffe handenschudders onder elkaar.
Al voor dat je binnen bent vraag je of iemand getrouwd is, kinderen heeft, waar woonachtig, homo of lesbisch, kerkelijke gezindheid en zijn budget. Ook ga je na bezichtiging gelijk mee naar zijn woning omdat je die wel wil verkopen en ff binnen wil gluren uiteraard.En voorla vaak nabellen, vinden mensen heel fijn
Of misschien ff wachten met deze fratsen en eerst gewoon doen waarvoor de afspraak gemaakt is: het huis laten zien.
Grapjes: uit den boze in deze zeer serieuze aangelegenheid. Een gat in de muur? Dat weet de makelaar toch wel. Niet voor ventilatie natuurlijk, (of toch wel /roostertje ervoor en klaar is kee.) Neen, verzin iets wat de mensen echt geloven “tja dat gat in de muur; nou de eigenaar wilde inspecteren of het wel een echte muur was en hoe dik. Herstel moet nog gebeuren. Ja dat zie ik ook wel dat hoef je niet te zeggen, bijdehandje.
En dat schilderwerk. De makelaar weet toch wel van elke woning die hij onder verkoop heeft wanneer die voor het laatst is geschilderd. De zon- en noordzijde doe je toch altijd gewoon op het zelfde moment. En de liggende delen toch net zo vaak als de staande delen. Als je het verkeerd zegt klaag ik je wel aan. Hoe dik is trouwens het wapeningsstaal in de vloer. Ik moet toch weten of mijn houtkachel hier kan staan. En is de meterkast afgezekerd op 4000 ampère of is het minder. He, weet je dat niet. Sukkel. Waarom staat er geen bouwjaar meer op de cv-ketels?
Nooit je klant inschatten. Niemand inschatten. Gewoon iedereen is iedereen.
Niet iets duurders aanbieden, denken ze dat je ze probeert ‘’uit te kleden” He ? iets goedkopers aanbieden? nee sukkel. O heb je niks anders, niks aanbieden, dat is het beste, ze kunnen toch zelf op internet kijken.
Nooit iemand aanraken. 3 meter afstand. Lachen /glimlachen: nooit als eerste, niet proberen te charmeren. Afstandelijk en zeer gereserveerd blijven.
Koffie aanbieden ,Neeeen, men komt zijn goede tijd niet verdoen om met jou koffie te drinken.Wie denk je wel niet dat je bent.
Levenswijsheden: nooit vertellen. Net als bij je dochter van 19. Niet vertellen dat smaak nog vele veranderingen zal ondergaan als ze de huiskamerkozijnen roze wil schilderen.
.
Treffend en nog steeds van deze tijd, helaas!
Complimenten voor het verhaal!
Veel mensen zal deze wijze van schrijven aanspreken. Het verhaal laat zich bijna lezen als een roman. De reacties zijn, wat mij betreft, te kritiekloos. Van mijn kant toch enig tegenwicht.
Dat het gaat om fictie wordt in de eerste alinea al helder. Een slimme dame zal bij vorst de handschoenen niet op het aanrecht thuis laten liggen en zich middels passende kleding wapenen tegen de kou alvorens op de fiets te stappen!
Stapvoets rijden op de fiets is een mooi beeld, maar in de praktijk een welhaast onmogelijke opgave. Het is meer een langdurige “sûr place” oefening. Knap om overeind te blijven!
ik zal me beperken tot de eerste vijf zinnen, maar ik kan zo wel doorgaan.
Leuk verhaal en uiterst makkelijk te lezen voor de liefhebber, voor mij te wollig en langdradig.
Jeroen overschat de vrouw (in het algemeen én in kwestie). Wel schattig, maar hij heeft duidelijk geen weet van het effect van moederschap op het brein van de vrouw. Dat zij zonder handschoenen de kou trotseert heeft m.i. niets te maken met (gebrek aan) intelligentie en alles met vergeetachtigheid. En welke moeder laat haar kind alleen in een kinderzitje omdat zij eenmaal buiten beseft dat haar handschoenen nog op het aanrecht liggen?
Stapvoets rijden een opgave? Jeroen heeft kennelijk geen weet van het circusverleden van schrijfster. Daar draait zij haar (bevroren) hand niet voor om. Wollig en langdradig? Dat was eerder goed van pas gekomen, Jeroen! Hopelijk heb jij een lekkere muts voor over je kniesoor!
@Minke: Ik lees je stukjes nog steeds. Ik vind ze echt goed geschreven. En wil je veel sterkte wensen.
Heerlijk, ga door, bashen die arrogantjes, 10 minuten te laat komen en nog lachen ook. Shame on theme
Leuk te lezen stukje, echter de titel…. Tips voor makelaars..een pietseltje generaliserend is het wel, ik ben geen tip tegen gekomen die iets aan de uitoefening van mijn vak (jaja, makelaar!) toevoegt, gelukkig. Op de een of andere wijze blijft het voor sommigen een sport om makelaars in het algemeen weg te proberen te zetten als kansloze nietsnutten die vooral geen kennis van zaken hebben.
Gelukkig weet de gemiddelde particulier beter, even als de gemiddelde makelaar.
Wel amusant geschreven en dat is ook een kunst.
Ik begrijp ook nooit waar sommige van mijn collega’s hun air vandaan halen. Zo contraproductief ook. Leuk cynisch stukje!
Ik sluit me graag aan bij Lucas en Annelou en de reactie van Ed. Met een kleine kantekening; ik weet uit ervaring dat er inderdaad nog wel een paar van deze type-makelaars rondloopt, in noem ze “old school” makelaars. Vaak hebben zij het vak geleerd van de oudere garde en werken bij of komen van grotere succesvolle kantoren.. Gelukkig weet ik ook dat het er nog maar een paar zijn, en kan me daarom wel aansluiten bij de reactie van Ed.
Wat ik wel jammer vind is dat er niks wordt verhaald over die aankoopmakelaar die bij huis 11 werd ingeschakeld. Was dat een vergelijkbaar type? Of is het niet leuk om een positieve ervaring te delen?
Bedankt voor deze bruikbare tips.
Bedankt voor het delen van je verhaal.