Daar ga ik #2

De was. Ik stond de was op te hangen. Zo’n heerlijk bontgekleurde kinderklerenwas. In mijn keuken, want mijn nieuwe huis kent geen waszolder zoals mijn oude huis had. Wat moet je ook met een waszolder, vroeg ik me toen al regelmatig af. Gek genoeg word ik erg vrolijk van de gekleurde kleertjes in mijn keuken. Bij een overvol wasrekje hangen de kleren en dekbedovertrekken trouwens gewoon door mijn hele huis. En ruikt het overal naar Robijn. Heerlijk. Maar dat terzijde. Ik stond dus de was op te hangen toen mijn telefoon ging. De dame aan de andere kant van de lijn haperde eerst een beetje, stak toen een lofzang af waar ik van moest blozen en vertelde me vervolgens dat ik de gelukkige bezitster was van een nieuwe baan. Ik bedankte en bedankte  en we hingen op.  En ik ging verder met de was alsof er niets was gebeurd.

Het had even tijd nodig om te landen. En nog steeds, eigenlijk. Want het voelt als een grote stap. Alweer een grote stap. Daar waar ik nu werk, werk ik 5,5 jaar. Met heel erg veel plezier. Met fantastische collega’s, ontzettend mooie projecten en een hele fijne sfeer. Vol overgave heb ik gewerkt, gedacht en gedaan daar. Het was meer dan een baan. Ik ken het van binnen en buiten. En dat ga ik missen. Maar daar, tussen de Robijnwalmen in mijn keuken, wist ik ook dat het goed was. Dat deze nieuwe stap past in het pad van de andere stappen die ik afgelopen tijd zette. Dat het, wederom, best eng is. Maar dat eng nooit meer een reden hoeft te zijn om iets niet te doen. En dat het misschien zelfs een reden moet zijn om het juist wél te doen.

Dus ik doe het, besloot ik. Ik doe het gewoon. Ik liet de was de was, schonk mezelf een belachelijk groot glas wijn in en proostte. Met een traan. En een knipoog. Naar boven, want dat onlaffe heb ik niet van een vreemde. “Daar ga ik, deel twee” fluisterde ik.

Het was voor dit verhaal natuurlijk heel erg mooi geweest als ik toen een teken van boven kreeg. Dat er een vlinder op mijn neus ging zitten, een regenboog voor mijn keukenraam verscheen of er voor mijn part een vaas van de kast afflikkerde. Dat gebeurde allemaal niet. En voor het eerst in tijden hoefde dat ook niet. Het is goed als het goed is. En dit is goed.

Per 1 september heb ik dus een nieuwe baan. Mijn huidige ga ik missen, maar deze nieuwe uitdaging voor een hele mooie organisatie ga ik met veel nieuwsgierigheid en -vooral- plezier aan. Spannend he? :) Als je nieuwsgierig bent, dan kun je me mailen.