Maand: januari 2015

Dubai kent veel en mooi strand. Er wordt, net als eigenlijk bij alles in Dubai, veel aandacht en onderhoud besteed aan zand en zee om de ervaring maar zo mooi mogelijk te maken. We zagen eerder al luxe hotels en winkels bij Jumeirah Beach alwaar het fijn relaxen leek. Er is ook nog Sunset Beach, dat schijnt iets rustiger te zijn en er zijn verschillende beach clubs in Dubai. Wij besluiten voor gemak en maken gebruik van de shuttle service van het hotel met bestemming onbekend. Dit bleek een goede keuze; we worden afgezet bij Al-Mamzar Park. Door Lonely Planet terecht omschreven als hidden gem. Na betaling van 5 Dinar (iets meer dan een euro), wandelen we het grote, prachtige park in. We zijn er vroeg en het is daarom erg rustig. Al-Mamzar park bestaat uit een park-gedeelte met BBQ’s, prachtige bomen en veel beschutting en een aantal stranden. Wit zand, palmbomen en eindeloos uitzicht over de Arabian Gulf. Je kunt er bedjes huren, maar een handdoekje is ook heel prima. Er zijn verschillende omkleedfaciliteiten en fijne, schone toiletten, zelfs met vaasjes verse bloemen. Ook vind je er kleine winkeltjes met handdoeken, zonnebrand en frisdrank. Het is er schoon en prachtig. We ploffen neer en doezelen in de heerlijk warme zon. Het zeewater is wat aan de koude kant :).

Rond de middag wandelen we terug naar de shuttle service. Met lichte tegenzin want het lag er wel erg lekker. Daarom besluiten we de volgende dag weer te gaan en de rest van deze middag nog een stukje Dubai te ontdekken: de Souks.

 

 

 

Spectacular Shop
Na een opfrissessie in het hotel besluiten we wederom te kiezen voor gemak en vragen om een taxi naar de Gold Souk. De afstanden in Dubai zijn best aanzienlijk en lopend van de ene naar de andere bezienswaardigheid is soms gewoon onmogelijk. De metro biedt uitkomst, maar taxi’s zijn erg goed betaalbaar en rijden op de meter. Voor 10 Dinar staan we hartje Gold Souk (ongeveer 2,50 in euro’s).

De Souks in Dubai zijn niet helemaal vergelijkbaar met die in bijvoorbeeld Marrakech, het is toch allemaal net iets minder authentiek en je vindt er veel van hetzelfde. Toch is het een bezoekje waard. Wapen je wel tegen de 2713 mannen die je allemaal iets willen verkopen. Ze blijven vriendelijk, maar zijn wel vasthoudend. De Gold Souk is overweldigend in bling bling. We vragen ons af of alles echt is…verschillende websites verzekeren ons van wel. We wandelen de grote straat met juweliers af en besluiten dan linksaf te slaan, de kleine steegjes in. En ook daar heeft iedereen een “Spectacular Shop”. We belanden in een kledingwinkeltje met traditionele kleding en kopen abaya’s en een kandura voor de kindjes. Voor ik het weet sta ik ook in een prachtige abaya met -zo verzekert de spectacular shop eigenaar me- handopgenaaide steentjes. Het is een prachtige jurk, maar ik zie mezelf dat niet heel erg dragen anders dan hier in Dubai. Dus ik bedank vriendelijk.

Ook hier in de soeks geldt weer dat we onze ogen uitkijken. Het mooie aan Dubai is dat we continu dingen zien die zo verwonderlijk zijn, dat de sfeer zo verschilt van alles wat we kennen, dat we echt ontzettend ver weg zijn. Het is in alles een belevenis.

We wandelen nog wat verder en nemen uiteindelijk een bootje naar de overkant van de Creek. Deze kleine Abra’s brengen ons voor 1 Dinar samen met zo’n twintig andere passagiers vliegensvlug naar het vervolg van de soeks onder het genot van een prachtig uitzicht over het schemerende water. Het is even puzzelen bij het kiezen van een plekje, want de meeste mannen zitten niet graag naast een vrouw en andersom. Gelukkig zit die van mij wel graag naast mij, dus uiteindelijk lukt het allemaal.

Eten aan het water
We wandelen nog wat over de Textiel Souk en leren van alles over exotische kruiden op de Spice Souk. Deze lopen allemaal prima in elkaar over, het zijn leuke wandelingetjes. Prachtige stoffen, sjaals en heerlijk ruikende stalletjes met verse kruiden. Maar, weer: niet heel veel variatie in de winkeltjes onderling. En, weer: veel en veel mannen die steeds maar weer proberen hun -soms illegale- waar te slijten. Na een uurtje strijken we daarom neer bij een restaurantje met uitzicht op het water en eten en drinken wat. Het uitzicht is mooi, het eten overpriced en niet zo heel erg goed. De koffie daarentegen fantastisch.

Na het eten nemen we weer een abra terug naar “onze” kant van de Creek en besluiten terug te wandelen. Een fikse loop, maar wel een leuke. Ook hier valt ons weer op dat alle winkeltjes netjes zijn gecategoriseerd. Kleding bij kleding, auto-onderdelen bij auto-onderdelen en af en toe een supermarkt. Het is vrij laat op de avond, maar de sfeer op straat is prima. Sowieso hebben we ons nog geen moment unheimisch gevoeld in Dubai. Het “everything is under control” concept werkt goed. Het nadeel: niemand bemoeit zich met elkaar dus echt veel gesprekken anders dan met elkaar heb je niet. Het personeel in het hotel en een klagende taxi-chauffeur waren uitzonderingen, maar op straat of in winkels is er nauwelijks contact over en weer. Als ik dat vergelijk met bijvoorbeeld Jordanië, waar iedereen je continu welkom heet in hun mooie land en vraagt waar je vandaan komt, is het hier vrij kil. Misschien komt het voort uit het idee dat ze ons niet nodig hebben in dit zelf-beoliënde land, of zijn ze gewoon niet geïnteresseerd. Of is het angst voor een fout en de bijbehorende consequenties. We weten het niet precies. Gelukkig hebben we genoeg gespreksstof, ook voor de lange wandeling.

Laatste dag 2014
Het is de laatste dag van 2014 en vlak voor middernacht komen we aan in het hotel. We besluiten nog maar een peperduur wijntje te nemen in de hotelbar en zijn benieuwd naar het oud & nieuw van de volgende dag. We besloten te reserveren op een boot zodat we vanaf het water het legendarische vuurwerk van de Burj Khalifa kunnen zien. De andere optie was al tegen de middag richting Dubai Mall te gaan met risico op slecht vervoer terug in verband met de verwachte miljoen (!) kijkers aldaar. Of een peperduur feestje. Of een concert van Pharell. Maar omdat een van ons niet wist wie Pharell was, werd het uiteindelijk de boot. Hoe dan ook: we verwelkomen 2015 in Dubai. En dat is al belevenis genoeg, wat we ook doen.

 

Als we na onze Dubai Citytrip bij ons hotel worden afgezet krijgen we van Saweed een half uurtje om ons op te frissen en wat warme kleren mee te nemen voor het tweede programma-onderdeel: de woestijn. Hij waarschuwt ons niet te veel te eten omdat de auto wat zal schudden. Die opmerking dringt op dat moment niet goed genoeg tot mij door.

Na vijf uur citytrip hebben we namelijk best wel honger. Dus halen we chicken rolls bij de supermarkt. Twee voor EUR 1,50. Van te voren dacht ik dat Dubai in alles wel heel erg duur zou zijn, maar dat valt heel erg mee. Ok, in Dubai Mall kun je met gemak twee jaarsalarissen kwijt binnen een half uur, ongeacht wat je verdient. Maar ook daar vind je gewoon een H&M, Zara en Forever 21. Bovendien is het eten en drinken bij een gemiddeld restaurant heel goed te betalen. En in de supermarkt lach je je helemaal dood, dus budget op reis in Dubai is heel erg goed te doen. Behalve als je een wijntje of biertje blieft bij je eten, dan betaal je de hoofdprijs.

Precies een half uur later staan we opgefrist en ietwat gevuld weer te wachten op Saweed. In de auto vertelt hij ons nogmaals de plannen voor die avond, uitgebreid en met veel details. We halen nog vier passagiers op bij een nabij gelegen hotel; een gezin uit Nigeria met twee zoontjes van een jaar of zes. En dan kunnen we echt op weg naar de woestijn; een uurtje rijden. Onderweg is de vader van het gezin continu aan het bellen met zijn twee telefoons. Ik versta niet alles, maar het klinkt als stevige handel in het een of ander en helemaal vlekkeloos verloopt het allemaal niet. Hij blijft ook bellen als we een korte tussenstop maken bij een marktje. Hier kun je squad rijden in de woestijn en worden er traditionele sjaals voor op het hoofd aangesmeerd. Niet het meest pittoreske tussenstopje ooit, maar een plaspauze is best welkom. Bovendien pakken we zo nog een beetje zon.

Dan is het tijd om te gaan en stappen we allemaal weer in de grote, witte 4×4. „Now we go Dune Bashing, so fasten your seatbelts”. Ik heb nog steeds geen idee wat Dune Bashing is, al is de term best accuraat blijkt al snel. We rijden zo van de weg het zand in, samen met nog twee auto’s die onderling contact hebben via portofoons. En dan berijden we in volle vaart de duinen van de woestijn. We beuken over de toppen, worden tegen elkaar aangedrukt als we schuiner dan schuin zand vangen en ik denk minstens zevenentwintig keer dat we gaan omvallen. Achter en naast mij gieren de twee jongetjes van het lachen. „Wow, this is soooooo cool” en: „Mom, is this a real desert”? Moeder antwoordt niet want ze is wat gespannen. Achterin schudt het ook beduidend meer dan in het midden waar ik zit en ik ben al twee keer met mijn hoofd tegen het plafond gebeukt. Voorin zit de vader nog steeds te bellen. Dat geeft hij na duin 12 maar op. En mij is het duidelijk waarom een volle maag wordt afgeraden.

Had je me van te voren beelden laten zien van dit fenomeen, dan was ik never nooit ingestapt. Eenmaal in dit duinmonster, moet ik zeggen dat het best leuk is. En doodeng. Maar dus ook best leuk. Na een tijdje stoppen we om foto’s te kunnen maken van de woestijnvlakte. Kilometers oranje-rood zand en een ondergaande zon. Het kan niet heel veel beter denk ik bij mezelf. We bashen nog wat dunes en rijden dan naar het kamp. Daar mogen we nog plaatsnemen op een kameel en met niet echt verhulde tegenzin doe ik dat. Ik vind dat enger dan het crossen door de duinen en bovendien vind ik het een beetje zielig. Maar goed. Go with the flow leverde vaker leuke dan stomme momenten op. Deze was medium.

Na het contactmoment met de kameel, nemen we plaats aan de lange tafels. Het is inmiddels donker, maar het kamp is mooi verlicht. We krijgen Arabische koffie („no sugar, no milk”) en wachten tot het eten wordt geserveerd. En: er is een bar. Voor 50 euro koop je daar een flesje Zuid-Afrikaanse witte wijn. Wij kiezen Corona en drinken deze bij het kampvuurtje. We eten goed en veel van de barbecue en worden vermaakt met een Arabische danser en een hele slechte buikdansmevrouw. We kletsen nog wat met onsen mede-passagiers uit Nigeria en na een paar uur vertrekken we weer richting Dubai. De jongetjes hadden „so much fun” gehad en wij konden wel meegaan in die conclusie.

Terug in het hotel zijn we moe en voldaan. In de hotelbar drinken we nog een laatste wijntje onder het genot van een optreden van de huisband. Nou ja, genot is wat overdreven. Het is vals en oubollig, maar we kunnen wel wat hebben.

Veel gezien, veel gedaan, alleen het strand hebben we nog niet bezocht. Dat staat per dat moment op de agenda voor de volgende dag.

Zoals gezegd regelden we ter compensatie van onze ultraluie hangdag een dag maximaal zien en beleven in Dubai. Dat betekent een vroege wekker, ontbijten, snel douchen en 9.00 klaar staan voor de pick-up voor de citytrip. Ze zijn hier van de tijd en afspraken dus precies op tijd nodigt Saweed ons plaats te nemen in zijn enorme witte 4×4. In Engels met een geestig accent vertelt hij vrolijk over het programma van die dag en dan met name de dingen die we moeten weten voor ons tripje naar de woestijn die avond. Hij manoeuvreert zich behendig van rijbaan naar rijbaan en vertelt ons dat we nog vier mensen ophalen bij twee verschillende hotels voor we in de bus stappen om Dubai te gaan bekijken. Een half uur later worden we met twee Afrikaanse dames en een chagrijnig stel dat hardop klaagt over het feit dat Saweed vijf minuten te laat was en dat ze echt niet achterin gaan zitten (afkomst onbekend) inderdaad afgezet bij een nette bus met een vriendelijke gids.

In de bus zitten nog twee Nederlanders, de rest komt uit Afrika, India, Pakistan, Servië en de rest van de wereld. We zijn steeds enorm in de minderheid als Westerlingen. En dat maakt Dubai heel interessant; een keer geen dronken Engelsen, Duitsers of beklompte Nederlanders, maar meer internationaliteiten dan dat je kunt tellen.

Eerste stop: Dubai Museum
De guitige gids heet ons van harte welkom en vertelt het programma. Een strak programma, want er is veel te zien. En hij drukt ons op het hart ons aan de instaptijden te houden met de belofte that “we will be left behind” als we te laat zijn. Ok. Dat gaat ons niet gebeuren. We rijden eerst naar het Dubai Museum, kondigt hij aan. Onderweg vertelt hij waar we zijn, wat daar te doen is en andere wetenswaardigheden. Hij vertelt ook dat het erg druk is in Dubai in verband met de feestdagen en de traffic dus terrible is. Ik verwonder me hardop over de behendigheid van de buschauffeur in de smalle, over-auto-bevolkte straatjes.

We mogen precies twintig minuten door het museum roetsjen. En het is daar inderdaad erg druk. In sneltreinvaart lezen we over de geschiedenis van Dubai. En vooral hoe razendsnel Dubai zich ontwikkelde na het vinden van olie in ’66. De bevolking, de infrastructuur, de rijkdom; alles nam exponentieel toe sinds dat moment. Dat gegeven is interessant, de rest van het museum is mooi ingericht maar niet heel erg indrukwekkend en door de drukte ook niet heel relaxt om lang rond te hangen. Dus banen we ons een weg naar buiten en wachten op de gids en groep.

“Someone is missing” 
We worden keurig naar de bus geloosd en nemen plaats. De gids telt de koppen. Twee keer, want er klopt iets niet. “Someone is missing. Who?” Hij telt één passagier te weinig. Wat gek is, want er zijn alleen stellen ingestapt, dat zou de ander toch moeten opvallen, denken we. Maar niemand zegt iets. En zoals ons al was beloofd, gaat de bus rijden en wordt de missende passagier achtergelaten. Dan roept iemand “that guy with the red trousers is with us”. De bus stopt, de tegenzin bij de gids is best zichtbaar. Er wordt getoeterd en de man met de rode broek haast zich naar de bus. Met in zijn kielzog zijn chagrijnige vrouw die vanochtend in onze 4×4 zat en zeurde over Saweed die vijf minuten te laat was. Ze gaan snel zitten en de gids telt nogmaals alle passagiers. En dan op geheimzinnige toon de legendarische woorden: “Is there someone extra with us?” Op wat gelach na, blijft het stil. Maar onze gids is scherp. Tegen een dame voor in de bus zegt hij: “I don’t recognize you, are you with us?” De dame staat op en glipt de bus uit. Een mysterieuze verstekeling. Het viel te proberen inderdaad.

Te veel te doen, te weinig tijd
Nu we weer in de originele samenstelling verkeren, rijden we richting Jumeirah. De drukke, smalle straten maken plaats voor brede wegen en grote villa’s. Aan de hoofdweg zien we medical centre na tandarts na plastisch chirurg en ontzettend veel moderne café’s. Het is een mooi gebied en huisvest zeker niet de lagere klassen van de bevolking. Hier vind je Jumeirah Beach en enorme, enorme hotels van bekende ketens. Ongelooflijk grote complexen, groter dan menig klein Gronings dorp.

En dan gelijk ook het meest bekende hotel van Dubai; Burj Al Arab. Het enige 7 sterren hotel van de wereld. Met futuristisch ontwerp en een heli land mogelijkheid. Hier kom je niet zomaar binnen, tenminste niet als je geen hotelgast bent. Of een high tea boekt, dan mag het wel. Kost ongeveer honderd euro per persoon, maar schijnt nogal overheerlijk en uniek te zijn. Wil je er slapen? Kan natuurlijk ook! Houd rekening met prijzen vanaf €2000,- per kamer per nacht. Kun je dus wel je heli kwijt op het dak. Grappig: de Burj Al Arab werd gebouwd als het hoogste hotel ter wereld, maar staat nu op plaats drie in die ranglijst. Drie keer raden waar nummer 1 en 2 staan ;).

 

In Jumeirah bezoeken we ook de Jumeirah Moskee. De gids legt uit dat het niet de grootste, niet de mooiste en niet de meest bijzondere moskee van Dubai of de Emiraten is. Verwonderlijk, want alles hier het grootst, mooist, duurst, bijzonderst. Uniek aan deze moskee is het feit dat het is opengesteld voor toeristen. Je kunt er een tour doen van anderhalf uur waarin je van alles wordt uitgelegd over de Islam, de Emiraten en andere interessante culturele informatie.

Zowel de high tea als de tour zetten we op ons mentale wensenlijstje al beseffen we ons dat het allemaal erg krap wordt. Er is gewoon te veel te doen in Dubai. En dan is een week heel erg kort.

Hallo, The Antlantis
Het is wel een beetje hop off, hop on, deze citytour. We kunnen steeds net een foto maken en dan gaan we alweer rijden. Behalve als we stoppen bij het antiquariaat: “this is the last stop for worship or visiting the toilet”. Er glippen inderdaad een paar mensen de nabijgelegen moskee in. Ik besluit tot een toiletbezoek. En waar alles, maar dan ook alles in Dubai brandschoon is, geldt dat bepaald niet voor dit toilet in het winkeltje met veel te duren souvenirs. Ik tel twee dode kakkerlakken. En besluit nu al helemaal niets meer te kopen.

Als alle worships en plasjes zijn gedaan, maken we vaart naar The Palm Jumeirah; het wereldberoemde, met mensenhanden gebouwde eiland in de vorm van een palmboom. De bladeren van de palm zijn niet toegankelijk vertelt de gids; dat is alleen voor de mensen die daar wonen. In dure, met investeringsgeld gebouwde villa’s en appartementen. Het hart van de boom kunnen we wel op, door een onderzees gebouwde tunnel. Onwillekeurig heb ik steeds de Bob de Bouwer leus in mijn hoofd; Kunnen we het maken? Nou en of!

En daar arriveren we bij bizar bouwwerk nummer zoveel: Atlantis The Palm. Hotel en waterpark. Majestueus en bizar groot. Zien is het nog niet helemaal snappen, maar het staat er echt. Hier overnachten is minder kostbaar dan in het 7 sterren walhalla, maar kost je nog steeds een paar honderd euro per nacht. Het waterpark is per dag toegankelijk, je hoeft daarvoor niet per se een hotelgast te zijn. Ook hier hebben we weer een kort fotomoment en tevens laatste uitstapmoment.

Lekker overzichtelijk
De terugweg leidt ons langs de Burj Khalifa, The Tallest Building in the World en nog wat andere bezienswaardigheden. De gids kletst ons nog wat interessante feiten toe. Dat Dubai 100% belastingvrij is, bijvoorbeeld. En dat alcohol echt strikt verboden is en nergens te koop. Maar dat voor expats een uitzondering wordt gemaakt. Zij kunnen een licentie aanvragen. Ze moeten dan wel aangeven wat hun salaris is en mogen maar een bepaald percentage van hun loon besteden aan alcohol. Drinken zonder licentie is strafbaar. Everything is under control.
De terugweg naar het drop off point leidt langs kilometers autoshops. Ze regelen het hier namelijk heel overzichtelijk; alles is ingedeeld in segmenten. Overal. Auto kopen? Kun je dus in dat segment terecht. Maar ook in de Dubai Mall zagen we al: fashion bij fashion, schoenen bij schoenen, juwelen bij juwelen, baby spullen bij baby spullen. De marktjes (souks) zijn ook keurig verdeeld in goud, textiel en kruiden. Maar ook alle andere straten laten deze gewoonte zien: de honderd telefoonwinkels, de straten vol met shops voor auto-onderdelen, kledingboetiekjes. Ze zijn allemaal keurig gegroepeerd. Lekker overzichtelijk.

Op naar de woestijn
Rond twee uur worden we afgezet en mogen we weer instappen bij Saweed. We krijgen een half uurtje om op te frissen en wat te lunchen, want om half drie vertrekken we naar de woestijn. Niet te veel eten, waarschuwt Saweed, in verband met het Dune Bashing. Dat zal wel meevallen, denk ik. Onterecht, blijkt later.

 

Praktische noot over deze Dubai Citytrip:
Wij regelden deze citytrip via de bell boy van het hotel bij Turan Tourism (volledig onbruikbare site :)). Dat kon ter plekke en het beviel ons erg goed.  Vriendelijke chauffeur en gids en genoeg te zien, doen en informatie. Je voelt je een ultieme toerist en meestal mijden we dat, maar in Dubai is het prettig om dit vroeg tijdens je verblijf te doen. Je ziet precies wat er allemaal te halen is en wat je de komende dagen nog graag zou uitgebreider zou willen bekijken. De must-sees in Dubai liggen namelijk best ver uit elkaar en zodoende kost het veel tijd om alles te zien. Nu hadden we in vogelvlucht een goed beeld. De tour duurde van 9-14.00 u.

Er zijn nog veel meer aanbieders van dit soort tours en de prijzen zijn ongeveer gelijk. Boeken vanuit Nederland is duurder. Bij het hotel kunnen ze je vaak goed helpen.  

Gewoontegetrouw legt mijn vriendje zijn hand op mijn billen terwijl we het metrostation Burj Khalifa uitwandelen. Nou sla ik zo een hand wel vaker gedecideerd weg, nu met wat meer nadruk. “Oh ja, shit” reageert hij geschrokken. Het is hier niet de bedoeling affectie te tonen naar elkaar (of anderen) in het openbaar. Geen kusjes, niet hand in hand, al helemaal geen hand op bil. Het is niet alleen niet de bedoeling, het is verboden. We zien het, al wandelend naar het hoogste gebouw van de wereld, ook maar zelden gebeuren.

Dat wandelen is hier overigens niet op straat. Daar rijden immers auto’s en die moeten ruim baan. Een enorme overdekte sluis op hoogte en met airco, uiteraard, brengt ons na 20 minuten lopen in Dubai Mall, vlak naast Burj Khalifa.

Dubai Mall. Het grootste winkelcentrum van de wereld. We weten niet wat we zien. En we zijn echt wel wat meer gewend dan alleen winkelcentrum Paddepoel. Winkels, winkels, winkels. Meer dan duizend. En mensen. Statige mannen in witte gewaden en doeken om hun hoofd. Veel vrouwen in zwarte, traditionele jurken, al dan niet met grote designer zonnebrillen en diamanten spelden in hun hoofddoeken. Ze slepen met tassen van de Dubai Mall winkels: Dior, Jimmy Choo, Chanel, Tiffany’s en ontelbaar veel andere peperdure merken. Waar je kijkt, zie je luxe. De Mall reikt verdiepingen omhoog en het lijkt me niet mogelijk alle winkels te bezoeken, al had je een maand.

Gelukkig is dat ook niet nodig. Ik spot de Victoria’s Secret en wandel er zonder na te denken naar binnen. Geen seconde bedenk ik me dat het vrij vreemd is dat in dit kuise land, waar vrouwen van kruin tot enkel bedekt zijn, er zo prominent een luxe lingeriemerk toont. Oh was I wrong. In de winkel die oneindig groot lijkt, rekent gesluierde dame na gesluierde dame voor een godsvermogen aan kant, pailletten en push-up af.

Het passen in deze winkel gaat uiterst discreet, dat dan weer wel. Wil je geholpen worden in het pashokje met zware houten deur in plaats van slecht sluitend gordijntje? Dan druk je op het belletje. De bh-mevrouw klopt vervolgens aan en wacht totdat de deur wordt open gedaan. En zelfs dan vraagt ze nog of binnenkomen ok is. De passende dames brengen er rustig een uur door in zo’n paswalhalla met nu een keer goed licht, in plaats van slecht geplaatste TL-buizen.

Dubai Mall in blijkt een stuk gemakkelijker dan Dubai Mall uit. Overal waar we kijken is wel iets wat niet klopt met wat we ooit eerder hebben gezien. Toppunt; het aquarium dat we passeren. Haaien, vissen; gewoon in de Mall. Je kunt door een tunnel onder het water door, je kunt er zelfs duiken. Het is waanzin.

We besluiten iets te gaan eten bij de fontein met uitzicht op die enorme toren. Hij past niet op de foto. Burj Khalifa is Dubai op zijn best; hoger kan niet. En kan het wel, dan komt het ook in Dubai te staan.

We lunchen met een heerlijke Italiaanse pasta en verse fruitsap. Want alcohol is echt mission impossible. Onze hotelbar verkoopt wijntjes voor zo’n tien euro per glas en we kochten wat Corona op het vliegveld, maar in restaurants, bij supermarkten: vergeet het maar. Ook verboden. Daartegenover staat een enorm assortiment aan fruitsap en andere frisdrank, dus we missen het ook niet echt tijdens onze late lunch.

We verdwalen nog wat tussen de niet te betalen modemerken en shoppen bij de Zara en Forever 21. We kopen heerlijke donuts met smoothies van een bekend Engels merk en besluiten the crowd te joinen bij de fontein. Daar schijnt iets te gaan gebeuren.

Om 18u precies blijkt dat waar. Muziek zwelt aan en een gigantische, meterslange fontein wordt door duizenden lampjes verlicht. Precies op de maat van de muziek bewegen de waterstralen als waren het dansende vrouwen. Met als sluitstuk de stralen die zo’n 150 meter de lucht in gaan. Je moet het zien om het te snappen. Alleen hier. Alleen in Dubai.

Het kost ons een half uur om het metrostation terug te vinden. En dan komen we er achter dat we geen idee hebben waar we zijn opgestapt. We gokken, discussieren, maken net geen ruzie en stappen gigantisch ver van ons hotel een metrostation uit. Gebroederlijk naast elkaar zonder elkaar aan te raken, al waren we broer en zus, lopen we op goed geluk door de straten van Dubai. De taxichauffeur die we uiteindelijk aanschieten, kent ons hotel niet en de mensen van het hotel hebben niet gedacht aan een adresvermelding op hun visitekaartje. Wij hebben niet gedacht aan vragen waar ons hotel eigenlijk staat. We zijn een stuk wijzer op veel gebieden na deze dag Dubai.

Uiteindelijk helpt de bell boy van een vijfsterren hotel ons uit de brand. Hij belt met het hotel en laat zijn chauffeur ons er voor een tientje heen rijden.

We geloven niks van wat we hebben gezien vandaag. En toch is het allemaal echt. Hier.