Ik zal eerlijk bekennen: ik moest tellen vandaag. Van hoeveel jaar geleden. En ik schaamde me een beetje. Het waren er acht. En het leken er achtentwintig. En toch ook alsof ze er gister nog was. Tijd bestaat blijkbaar niet als iemand dood is. Dan voelt elke minuut als tergend langzaam en vliegen ze tegelijk steeds sneller voorbij. Je kijkt niet uit naar een weerzien, je telt niet af tot die knuffel. Die stem. Die zoen. Die warmte. Je telt oneindig af naar niets. Naar nooit. Nooit meer.
En het verdriet verdwijnt niet, velen denken dat. Het verandert alleen. Het verdriet verzinkt in de tijd. Het is er steeds, steeds weer, steeds opnieuw. Elke minuut, elk uur, elke dag. Onder een sluier van alles gaat goed en we moeten toch door, sluimert het verder. Bij mij, althans. Het krijgt geen plekje, er wordt een plek voor afgedwongen en dat is ook goed. Want doorgaan moet. Lachen moet. Leven moet. Met het gevaar dat je ineens jaren staat te tellen.
Precies tien weken geleden werd ik voor de tweede keer moeder. Wederom een wolk van een baby. Alles er op, alles er aan, nog mooier dan ik had bedacht. En: het was gelijk alsof ze er altijd al was. Een dag, een week, een maand; ik tel ze ook. Maar het zijn mijlpalen die overbodig voelen omdat ze al zo ontzettend bij ons hoort.
Tijd is niets. Tijd maken we vol en vervliegt tegelijk. Tijd is tegelijk alles. Want iets anders hebben we niet.
Ik telde vandaag dus de jaren, mam. Sorry. Het is gewoon omdat het missen niet stopt. Omdat ik zo hard wil dat je hier gewoon nog bent. Elke minuut verder in de tijd, is ook verder van toen je er nog was. Ik wil helemaal niet tellen, want ik wil het niet weten. Het is al veel en veel te lang.
Maar: leven moet. Lachen moet. Dus doen we dat. Zo hard als we kunnen. De hele tijd. Beloofd.
Tijd zijn maar “getallen”. En inderdaad het verdriet wordt niet minder. Het wordt hooguit anders. Mijn ouders stierven 2 jaar terug – binnen 5 weken na elkaar. Oh ja, ze waren 85 jaar. De “wereld” oordeelt dat je blij mag zijn. Je had ze zo lang bij je en je moet er vooral niet over “zeuren”. Want zeggen dat het nog steeds zo zeer doet is uit den boze. En ja – het leven moet. Het geeft nog heel veel rijkdom. In mijn geval twee volwassen dochters en twee prachtige kleinkinderen, maar tegelijkertijd missen pap en mam iedere seconde van het leven van mijn liefsten. Het is niet meer te delen. Ik heb het alleen te doen. Alleen – mag je ook niet zeggen, want ja ik ben getrouwd. Heb een hele lieve man (Bert Haveman – jouw familie). Verdriet deelt echter niet – je moet het zelf dragen. Prachtig geschreven Minke – ik begrijp het!
Wat mooi gezegd, Anneke. En fijn dat je deelt dat je het snapt. Dank daarvoor!
Heel mooi geschreven! Bij mij is het niet 8 jaar, maar 8 maanden geleden
dat ik mijn moeder verloor. Mijn laatste twee blogs gaan hierover. Ik was
21 weken zwanger toen heb gebeurde van mijn eerste kind, ze is nu bijna 3 maanden. Ik haat het dat ik nooit mijn moeder in het gelijk kan stellen als ze weer eens zei:’ Wacht maar tot je zelf kinderen hebt!’ Want nu pas snap ik haar en mis ik haar des te meer..