Ik mis meer dan ik meemaak.* Ik schrijf meer dan dat ik publiceer. En ik beleef meer dan dat ik schrijf. Ik was best een lange tijd heel stil.
Er gebeurde iets. Of: eigenlijk liet ik iets gebeuren. Ik werd aangesproken op het hoge dramagehalte van mijn verhalen. Dat het ook allemaal wel wat gezelliger kon. En ik dook totaal onverwachts weg. Het overviel me. Dat eerste koos ik niet voor, het tweede wel. Uiteindelijk heeft het me veel tijd en een onvergetelijke week “schrijfkamp” in Eindhoven gekost om mijn stem weer te vinden. Maar ook om te snappen wat ik doe, waarom en voor wie. En welke urgentie ik voel.
Want vrolijk en grappig en leuk; kan ik, doe ik ook wel eens, maar voelt niet als noodzaak. De verhalen hier, de verhalen over mijn ouders en de rauwe rouw die gewoon elke dag, élke minuut ingebed is in mijn leven, die zijn voor mij belangrijk. Omdat ze belangrijk zijn. Voor anderen. Nou heb ik geen grootheidswaanzin, geen zorgen, maar zo is het wel begonnen, wat ik schrijf. Dat ik schrijf. Van kleurige vakantieblogs op tropisch Curaçao naar een verhaal over een moment daar dat mijn perspectief veranderde. Dat me leerde dat ik verdrietig mocht zijn. En mocht missen. Uitgerekend dat verhaal kreeg de meeste en de meest mooie reacties, maar het gaf vooral mijn rouw een plek. Belangrijker: het wekte mijn moeder tot leven. Even. Dus dat is wat ik bleef doen.
Rouw is geen populair onderwerp. Niet op feestjes, niet bij het koffieapparaat, niet op de dames WC tijdens een feestje. Maar wie verloor weet ook hoe eenzaam dat gegeven is. En ik dus ook. Daarover, en gelijkende onderwerpen, schrijven én daarmee ook nog anderen raken, dat is wat ik deed tot ik even niet meer wist of dat allemaal wel gezellig genoeg was.
Tot ik uiteindelijk besloot van wel. Omdat het niet voor iedereen even makkelijk is gevoel te verwoorden, omdat verhalen verteld moeten worden, omdat doden onder de levenden horen te zijn en omdat ik daar urgentie voel. Omdat kwetsbaar kunnen zijn alleen maar winnaars heeft. Omdat zwijgen nooit iemand hielp. Omdat mezelf censureren uiteindelijk blijkbaar zorgt voor helemaal niet schrijven, dus ook niet veel gezelligs.
Daarom vandaag, 12-12, op de verjaardag van mijn vader, een paar woorden over hem.
Hoe langer ik leef terwijl hij dood is, hoe moeilijker ik weet welke relatie we eigenlijk hadden. Hij was de Grote Afwezige op ontelbaar veel momenten, maar als hij er was, was het ook niet altijd leuk. Ik vind het soms moeilijk om te constateren dat hij het gewoon allemaal niet zo goed wist, het leven. Hoe het moest. Wat hij wilde. En dat alles dat werd verwacht niet echt lukte, of dat hij er geen zin in had. Dat is een lastige conclusie voor mijzelf, helemaal nu ik zelf kinderen heb. Maar ik vind het vooral ook verdrietig voor hem.
Ik wil achteraf dat ik minder boos was geweest. Dat ik beter had begrepen waarom er gebeurde wat gebeurde. Dat ik meer mededogen en minder onbegrip in me had gehad. Dat onze strijd, mijn strijd om meer erkenning en zijn strijd in onvermogen, minder heftig was geweest. Dat ik niet, een paar uur na zijn dood, ergens in een schriftje las dat “Minke altijd zo moeilijk doet”. En ik toen wist: ik ben nog maar een kind. Ik was al die tijd nog maar een kind. Jóuw kind.
Nu weet ik dat ik het niet anders had kunnen doen. Weet ik ook dat hij het niet anders heeft kunnen doen. En die berusting troost, het troost zelfs de woorden in dat schriftje. Tijd heelt wonden, maar biedt ook nieuwe vergezichten, juist als de dingen complex zijn. Of nog niet afgerond. Of beide. Een relatie ontwikkelt kennelijk verder, ook als diegene het leven verlaat. Het lastige is alleen dat het verdomde kut discussieert met een dode. Daar zouden ze iets aan moeten doen.
Ik mis meer dan dat ik meemaak. Ik schrijf meer dan dat je leest. Ik leef meer dan dat ik schrijf. Maar ik schrijf. Papa is jarig vandaag. Zou hij zijn. En ik heb mijn stem weer terug.
Lieve papa het was en is een avontuur met je. En wat word je gemist. <3
*vrij naar een citaat van de fantastische Martin Bril <3
Fuck de mensen die grappig en leuk willen lezen. Koop de Donald Duck. Jouw verhalen zijn zoals het is. En dat is het leven. Daar verandert niemand wat aan. Zeker niet als je het grappig en leuk wilt maken. Dan wordt het echt nasty. Dus blijf schrijven, deins niet terug en word gelezen met je woorden. Love you!
Hier sluit ik mij volledig bij aan! Blijf alsjeblieft schrijven zoals je altijd doet.. Zo mooi, zo puur, zo eerlijk, zo raak en zo waar..
Gefeliciteerd met Alle!
Door jouw verhalen heb ik hem ook een beetje leren kennen..
Jij ook (nog) gefeliciteerd. Ik vind dat bijzonder mooi om te horen.
Wat lief Andrea, x
Je schrijft prachtig en puur Minke! X
Dank je Sanne!!
Weer een prachtige stuk. Terwijl we onze kinderen opvoeden groeien we zelf ook nog steeds op. Vroeger dachten we dat ‘Grote mensen’ volwassen waren en alles al wel wisten, tot we zelf groot werden….
En mooi om te zien hoe we alles gaan snappen en vanuit een ander perspectief gaan zien en dan komt acceptatie.
Ik hoop gauw weer wat van je te lezen ❤
Prachtig verwoord, zo is het inderdaad. Met de jaren verandert ons perspectief.
Minke, fijn om weer een verhaal te lezen. Als iemand vind dat het vrolijk moet, is dat gewoon de mening van 1 persoon. Jij bepaalt wat je er mee doet. Je schrijft prachtig, en treffend, erg goed. Fijn dat je je teksten met de wereld wilt delen.
Heel erg bedankt voor de mooie woorden.
Haha ja, Grote Mensen blijken ook gewoon mensen. :) Lief, Sandy!
❤️
Lieve Minke
Respect❤️
Mooi geschreven. Ik voel het in grote lijnen ook zo.
Het was mijn grote broer waar ik vroeger heel trots op was.
Die overal met me heen ging toen ik klein was en me veel verwende.
Toen ik 15 was toen ging het helemaal mis
Zo vaak afgevraagd hoe dan, waar ging het fout.
Als het 12 december is denk ik er de hele dag aan dat hij jarig was en ook nog volle maan waar hij het altijd over had vond die geweldig.
Minke diep in zijn hart zou die echt heel trots op jullie allemaal zijn.
Maar ik snap jou heel goed hoor het was zeer moeilijk dat hebben wij in ons gezin zeker ook zo ervaren.
Liefs Janny
Wat mooi dat je dit deelt, Janny. Doet me heel goed. Dank je wel. En ja, het blijft een gekke dag. Met een enorme maan zoals Jessica ook opmerkte. Mooi. <3 x
‘The right people hear you differently’
Wat ‘grappig’ is, dat wat je deelt, is nog maar zo Klein gedeelte van het verhaal.
Als je alles op tafel zou leggen denken ze dat je liegt, of dramatisch probeert te doen…?
Je bent dapper. Dat is wat je bent.
Kusje van je zusje
Haha ja echt he. Welkom in our real life soap haha.
❤️❤️
<3
Een ontzettend mooi stuk heb je geschreven. Al 10 jaar ben ik een stille lezer, ik krijg een mailtje wanneer er een nieuw verhaal online staat. Soms komen er zelfs tranen omhoog bij het lezen van jouw woorden, een effect wat ik snel heb bij films maar niet bij verhalen. Ik heb geloof ik nog nooit (!) een reactie achter gelaten maar nu wil ik het je toch meegegeven. Je schrijft prachtig. Ik ben zelfs door jou ook gaan schrijven. En nu ik zelf ben begonnen, begrijp ik zo goed hoe onzeker het soms kan voelen. Dus ik hoop dat je doorgaat want ik denk dat jouw stem die je weer gevonden hebt, voor veel mensen waardevol kan zijn.
Wat bijzonder om te horen zeg! En wat een mooie complimenten! Ben jij ook ergens te lezen? En ik ga zeker door. Dank je wel, waardevol dit.
Ja! Ik ben net begonnen. Op foodbymoon.com kun je mij vinden.
Mooie site
Met inspirerende verhalen en heerlijke recepten!!